busreis en verslag gevangenis

Gisterochtend was het voor ons vroeg in de ochtend toen we via een klein schermpje een stukje van de troonopvolging hebben kunnen volgen. Denkend aan Nederland hebben we uit volle borst het Wilhelmus gezongen.
Ook vanmorgen weer vroeg op om op tijd te zijn op het centraal busstation. Met een luxe bus reizen we naar Huancayo.
Het is buiten nu 27 *C terwijl wij met de bus al 568 meter boven de zeespiegel zitten. We zullen verder stijgen tot 4900 mtr. Het is de hoogste bereikbare bergpas van de wereld. Nu is het nog zeer aangenaam in de bus met allerlei luxe. Toch hebben we van ervaren reizigers begrepen dat je in deze trip last kunt krijgen van de hoogteziekte....
Daarom benutten we onze tijd nu maar met nog iets meer te vertellen over het gevangenis bezoek van gisteren.
We hebben voordat we de gevangenis ingingen shampoo,zeep en chocola, tandpasta en tandenborstels gehaald voor de 4 vrouwen (1 Nederlandse, 1 uit de VS ,1 uit Z-Africa en 1 uit Jamaica) die we (met een aantal uit de groep) hebben bezocht. Zij zullen deze dan weer verdelen onder hun medegevangenen. Ook hadden we vanuit NL wat kinderkleertjes meegenomen. De 4 vrouwen zijn gepakt voor drugs- smokkel. Alle 4 zijn ze hiervoor geronseld. Er zitten 750 vrouwen gevangen met ongeveer 30 kinderen tot 3 jaar. Als de kinderen ouderen dan 3 jaar zijn worden ze buiten de poort van de gevangenis opgevangen bij een pleeggezin, totdat moeder weer vrij komt. De vrouw uit Jamaica had haar dochtertje Nikita van bijna 3 jaar bij zich. In juli is het voor haar dan zover dat ze afscheid moet nemen van haar dochtertje. Zijzelf komt 1,5 jaar later vrij. Dan heeft ze haar straf van 5 jaar uitgezeten. Ze bleek net zwanger te zijn toen ze werd gepakt. Ondertussen kan haar dochtertje gelukkig nog wel elke week een keer op bezoek komen. Men krijgt per kg drugs dat men heeft gesmokkeld 1 jaar gevangenis met een max van 15 jaar.
Franceska (NL). Had 22 kg bij zich. In juni zit ze 10 jaar. Ze hoopt op amnesty en uitlevering naar NL . Als je haar levensverhaal hoort dan is het geen wonder dat ze hier destijds is ingetrapt..... Pan de Vida- mensen hebben eens de 3 mnd de mogelijkheid hen te bezoeken. En dat is voor deze vrouwen een hele bemoediging.
('k Ben net even in de bus naar het toilet geweest. We zitten nu rond 4000 mtr. 'k Werd wat kortademig en elke beweging kost meer inspanning en is trager dan normaal. Ik moest gewoon bijkomen en ben weer een ervaring rijker :-))
Zelf heb ik een hele poos gesproken met Corine uit Texas. Ze zit al 8 mnd en weet nog niet voor hoelang ze daar zal moeten zitten. De Amerikaanse ambassade is nog bezig voor het verdere verloop van de rechtsspraak. Ze had een goede job als wijkverpleegkundige. Zij kende haar vriend uit Equador 4 jaar en hij vroeg om een pak papier voor hem mee te nemen en of ze elkaar konden ontmoeten in Peru. Zij vertrouwde hem, na al die jaren. Bleek bij de douane drugs te zijn verwerkt in het papier. Ze weet nog steeds niet om hoeveel kilo het gaat. Van haar vriend heeft ze nooit meer iets vernomen. Ze is goed opgevangen door Francesca en Vera uit Jamaica. Samen met Thosama (een jonge vrouw uit Zuid Africa, geronseld door loverboys) hebben ze een bijbelstudiekringetje en weten ze zich zo gesteund door elkaar en door de zeldzame bezoekjes van PandeVida-mensen.
We hebben een goede tijd (2 uren) met elkaar gehad. Ze stonden ons al op te wachten toen we na veel stempels, controles en formaliteiten de gevangenis inmochten. Het was voor hun echt een klein feestje. We hebben veel met hen kunnen delen. Bij het afscheid hebben we met ze mogen bidden en hebben elkaar kunnen zegenen. Dit zijn van die ontmoetingen die ik niet gauw vergeten zal.
G&C